‘Oorlogsgebied’……..
Van de twee uur die gereserveerd waren voor het gesprek hebben ze bijna het hele eerste uur gevochten over wie er nu gelijk heeft. Ze hebben bij de rechter gekozen voor mediation om toch samen afspraken te maken over hun minderjarige dochtertje. Ze hebben allebei ouderlijk gezag en mogen dus een ouderschapsplan bij mij opstellen. Dat ze allebei ouderlijk gezag hebben, en dus evenveel rechten en plichten, vinden ze bijzonder vervelend en is een groot probleem. Zij wil hem duidelijk maken dat hij helemaal niets begrijpt van het opvoeden van een kind, dat hij het allemaal helemaal verkeerd ziet en totaal niet weet waar hij het over heeft. Hij heeft nooit een aandeel gehad in de verzorging, is er nooit geweest, voelt helemaal niet aan wat er allemaal voor nodig is en heeft zich nooit in haar kunnen verplaatsen. Ze heeft legio voorbeelden. Hij kan zich die niet herinneren maar zij is ze nooit vergeten. Hij reageert met kille redelijkheid, demonstreert kalm dat er met haar niet te praten valt en vindt zichzelf een prima vader.
In tegenstelling tot sommige ouders kunnen deze praten en dat doen ze. Ze zijn er allebei ook goed in. Ze leveren bewijs voor hun mening en tonen aan dat de argumenten van de ander nergens op slaan. Daarbij wijken ze voortdurend van hetgeen hun dochtertje nodig heeft af en komen altijd uit op het tekort en het onvermogen van de ander. Als je haar of hem apart zou spreken, zou het duidelijk zijn. Duidelijk dat zij volstrekt onredelijk is en hij gevoelsarm. Hun verhalen kloppen als een bus. Jammer dat de ander er steeds storend doorheen praat.
Ik zie het patroon in hun gevecht. Zij valt aan, beschuldigt, schreeuwt om te worden gehoord en gezien en hoopt zo tot hem door te dringen. Hij strijdt met sarcasme en minachting en zit er bij met een houding die uitstraalt: “kijk haar nu eens, zie hoe ze zich belachelijk maakt”. Ik zie de wanhoop en angst bij beiden onder de woede en probeer er woorden bij te vinden. Maar het benoemen van verdriet, angst en eenzaamheid, het tonen van kwetsbaarheid, is gevaarlijk in deze ‘oorlog’. De angst heerst dat de ander gebruik zal maken van elke zwakke plek die hij/zij ziet.
Zelfs als mediator voel ik op enig moment het verlangen om dit ‘oorlogsgebied’ te verlaten. Het is naar getuige te zijn van hoe mensen elkaar verwonden en totaal vergeten waar het eigenlijk om gaat. Als ouders ben je verantwoordelijk voor de kinderen die je samen krijgt.
Als ík me al onprettig voel, hoe veel onveiliger moet het dan wel niet zijn voor het dochtertje dat deze vader en moeder samen hebben. Ik weet dat het met het dochtertje niet goed gaat en dat beide ouders elkaar daar de schuld van geven. Zoekend naar een ingang om tot een ‘staakt het vuren’ te komen, vraag ik hun te stoppen met praten. Na veel doorvragen en het stukje bij beetje afbreken van de opgebouwde muurtjes kunnen deze ouders benoemen wat ze gemeenschappelijk hebben: veel liefde voor hun dochtertje, verdriet, het gevoel gefaald te hebben en angst voor hoe de toekomst er uit gaat zien.
Soms kunnen mensen verdwalen in woorden en strijd en is de enige uitweg te zwijgen om te kunnen voelen wat je voelt. Als je terug bent bij het gevoel kan er samen gewerkt worden. Het is deze ouders gelukt een goed ouderschapsplan op te stellen. De door hun bepaalde structuur die zij hun dochtertje zijn gaan bieden middels de gemaakte afspraken, heeft beide ouders veel rust gegeven en is hun dochtertje zeker ten goede gekomen. De ‘oorlog’ is voorbij………
Ook geïnteresseerd in mediation? Per mail, info@carolinedurieux, plan ik graag een vrijblijvend en kosteloos kennismakingsgesprek in.
.
.
‘We hebben elkaar gemist’
Het volgende verhaal laat zien dat er met relatietherapie zo ontzettend veel meer mogelijk is dan vaak gedacht wordt. Als mediator gespecialiseerd in echtscheidingen realiseer ik me niet zelden dat het tij echt nog gekeerd had kunnen worden als cliënten maar tijdig in goede relatietherapie waren gegaan. De hobbels op de weg van een relatie zijn vaker een kans op verdieping van een relatie dan onoverkomelijke hordes. Het is maar net wat je er samen mee doet. Een traject vraagt weliswaar wat van de mensen die in therapie gaan maar is van onschatbare waarde. De therapie die ik aanbied, IBCT (Integrative Behavioural Couples Therapy), is wetenschappelijk onderbouwd.
‘We hebben elkaar gemist’
Een echtpaar benaderde mij voor relatietherapie omdat de man de vrouw had meegedeeld dat hij 6 maanden op reis wilde ……… en het liefst zonder haar! Dat zette de verhoudingen op scherp en ook de twee, inmiddels volwassen, dochters snapten helemaal niets van het plan van hun vader.
De man en de vrouw zijn ooit samen een relatie begonnen, ze zijn getrouwd, werkten allebei, werden ouders, werkten niet meer allebei, de kinderen gingen het huis uit, ze werden grootouders en zijn nu met pensioen. Over hetgeen partners van elkaar verwachten en wat zij elkaar kunnen bieden in al die verschillende fases, ontstaat nogal eens verwarring. Ze denken de ander zo goed te kennen dat ze voor hem/haar denken. Er wordt zelden gecheckt of deze gedachten/aannames ook juist zijn…. De fases waar je als stel, maar ook los van elkaar, in- en weer uitgroeit tijdens een relatie, zijn soms voor jezelf al moeilijk te bevatten laat staan dat je hierover regelmatig in gesprek gaat met je partner. Vaak lopen die momenten van herijking van je rol en zingeving niet synchroon om nog maar niet te spreken over de timing van- en behoefte aan het voeren van een goed gesprek.
Het echtpaar dat contact met mij zocht, had jarenlang de vakanties met de kinderen doorgebracht op de camping aan het strand. Van rondreizen, andere landen en culturen ontdekken, was het niet gekomen. Dat leek oké voor beiden maar bleek niet zo te zijn.
Tijdens de therapie vertelde de man dat hij al jarenlang het gevoel had dat hij zich (onuitgesproken) opofferde en dat de kinderen voor de vrouw altijd op de eerste plaats kwamen. De vrouw was dit helemaal ontgaan. Zij deed haar best iedereen tevreden te houden. Zelfs tijdens al die gezinsvakanties was er voor de man meer dan genoeg gelegenheid geweest om er zelf op uit te gaan. Daar had zij hem altijd de ruimte voor geboden want als hij uren met de fiets de bergen in ging, had de vrouw de zorg voor de kinderen op zich genomen.
De vrouw heeft vandaag de dag zo haar eigen bezigheden en past regelmatig op de kleinkinderen. Ze lijkt tevreden. Nu de man met pensioen is, heeft hij de tijd om zijn reisdromen uit te laten komen en hij wil stoppen met dat doen wat iedereen (volgens hemzelf) altijd van hem verwacht. Dat het hem nu opbreekt, rekent hij zijn vrouw niet aan maar vooral zichzelf. Echter, met haar praten over wat hem nu echt dwars zit durft de man niet want hij is bang dat zij hem wil overhalen om niet op reis te gaan.
In de loop van de sessies vertelden de man en de vrouw elkaar hoe zij hun gezamenlijke jaren hadden beleefd. Het was vaak zoeken naar de juiste woorden om die boodschap of dat gevoel over te brengen zodat er over en weer helderheid verschaft kon worden. Zeggen wat je voelt kan ook zonder dat de ander dit opvat als kritiek. Dat vergt oefening. Er waren dingen waar de man en de vrouw samen met plezier op terugkeken maar er waren ook periodes waarin ze zich eenzaam en erg onzeker hadden gevoeld. Dat bleek verrassende inzichten op te leveren.
Met betrekking tot de reis werd duidelijk dat het besluit van de man om alleen voor langere tijd op reis te gaan de vrouw angstig maakte en dat ze een echtscheiding al aan zag komen. Ze had in haar omgeving al wat voorbeelden gezien van vrouwen die er op latere leeftijd opeens alleen voor stonden na jarenlange opoffering en zorg voor het gezin. Gelukkig kon de man de vrouw gaandeweg geruststellen. Hij wilde gewoon graag op reis maar dat betekende niet dat hij weg wilde bij zijn vrouw. De man kon niet goed onder woorden brengen wat hij nu daadwerkelijk voelde en bedoelde. De vrouw werd snel emotioneel en kapte het gesprek af als het onderwerp van de eenpersoonsreis werd opgebracht. De uitdaging was om het gesprek over een ieders reacties en beweegredenen toch aan te gaan en om onder andere afspraken te maken over de reis die voldoende duidelijkheid, vertrouwen en veiligheid konden bieden.
Zo maakten ze afspraken over contactmomenten per mail en per telefoon gedurende de reis van de man. Deze momenten bleken uiteindelijk verrassend meer op te leveren dan het echtpaar had voorzien! In het mail- en telefooncontact communiceerden de man en de vrouw uitvoeriger en intiemer met elkaar dan ze lange tijd hadden gedaan. Naar de telefoontjes en mailberichten werd op een gegeven moment echt uitgekeken.
Uiteindelijk is de man is in goed vertrouwen en in goed overleg uiteindelijk langer weggebleven dan gepland. De vrouw heeft haar man tussentijds bezocht in het buitenland. Dat was een heerlijke week waarin ze elk apart maar ook samen nieuwe plannen hebben gemaakt voor de toekomst. Ze ervaren beiden meer ruimte zonder dat de ruimte als bedreiging wordt ervaren. De huidige fase in hun leven vullen ze, (soms) apart maar gevoelsmatig samen en waardevol in.
Elkaar soms missen in de wetenschap dat je samen weer thuiskomt, blijkt een heerlijk gevoel te zijn!
Voor het aanvragen van een vrijblijvend en kosteloos kennismakingsgesprek kunt u contact met mij opnemen via info@carolinedurieux.com of op telefoonnummer 070-7370042.
Gesprekken kunnen op verzoek buiten kantooruren plaatsvinden.